"Śmierć za życia" - Rozdział 4

Koniec leniuchowania! Nie było mnie długo, ale czas wziąć się za siebie. Wstawiam 4 rozdział Śmierci.., kolejny rozdział Na zawsze razem czeka na ostatnie poprawki :D jeszcze dziś postaram się zaktualizować informacje w zakładkach :D
A wam życzę miłego czytania! ^^

Leżałam na łóżku zasłuchana w jedną z moich ulubionych piosenek: "Adorable", kiedy usłyszałam pukanie do drzwi.

-Panienko! Panienko Phantomhive!

Jak ja tego nie cierpię! Leżę sobie, w swoim własnym świecie, a ktoś mi przeszkadza! Ehhh...

-Wejść! - zawołałam, zdejmując słuchawki z uszu.

-Przyniosłam panience obiad - powiedziała cicho dziewczyna stawiając tacę z jedzeniem na stole w drugiej części pokoju.

-Co to jest?!

-Dziś na obiad kucharz przyrządził mleczne risotto z grzybami i wieprzowiną - powiedziała, schylając głowę. Jestem aż tak straszna?

-Możesz wyjść - dziewczyna pędem wybiegła. Cholera, naprawdę ich przerażam. Nie żeby mi to przeszkadzało. Strach to najlepsza obroża.

"Masz licencjat, brak zasad i power" - telefon. Cholera, od kiedy mam ten dzwonek? Muszę go zmienić. Koniecznie, ale tymczasem... kto tak pilnie usiłuje się ze mną skontaktować?

-Caroline Phantomhive - powiedziałam przykładając do ucha.

-Cześć, Care - usłyszałam zmęczony, ale pogodny głos po drugiej stronie.

-Jamie! - ucieszyłam się.

James Phantomhive. Mój starszy brat, mój mentor. Wyjechał dwa lata temu na w Yale, od tamtej pory tylko czasem rozmawiamy przez telefon.

-Co u ciebie, sis? - spytał.

-Nuudy! Dzisiaj pierwszy dzień w nowej szkole.

-I jak? Dużo znajomych twarzy?

-Tylko jedna. Lysander Meriwether - powiedziałam cicho. Z jednej strony cieszyłam się, że będę widywać go codziennie, ale z drugiej ten widok powodował ból. Wiem, jestem masochistką.

-Cholera! - zaklął. - Care nie możesz się tym zadręczać.

-Wiem.

-Więc powtarzaj za mną: Nic mnie nie obchodzi...

-Nic mnie nie obchodzi... - powtórzyłam jak echo.

-Lysander Meriwether. Mam głęboko gdzieś jego szanowną osobę. Mam w poważaniu całą tę pieprzoną.... - w miarę jak za nim powtarzałam mój humor się poprawiał.

Nie ma co samopoczucie umiał mi poprawić jak nikt inny.

Po rozmowie szybko zjadłam obiad i wyszłam z pokoju. Nie będę przecież całego dnia marnować na siedzenie w domu. Po za tym nadal nie rozmówiłam się z Kastielem.

Wiem, krótki. Następny będzie dłuższy!

A tak w ogóle zapowiada się, że święta będą bez śniegu... dołujące... no bo co to za święta bez śniegu?